Vojta Dukát (Brno, Moravië, 1947) koos in 1968, na de inval van het Warschaupact in Tsjechoslowakije, domicilie in Nederland. Als fotograaf leidde hij een reizend bestaan. zijn heldere stijl, die toch steeds het mysterie van het ogenblik intact laat, oogstte op exposities in binnen- en buitenland grote waardering. Sinds 1988 houdt hij zich in diverse Oost-Europese landen bezig met videoregistraties van een verdwijnende werkelijkheid. In 1997 ontving hij de Capi-Lux Alblasprijs voor zijn gehele oeuvre.Een opdracht van het Amsterdamse Fonds voor de Kusnt bracht de dichteres Eva Gerlach omstreeks 1990 in contact met deze 'wandelaar langs de weg', wiens voorkeur voor een ongebonden bestaan in kleine kring even vermaard is als de kwaliteit van zijn werk (twee platte doosjes met afdrukken op prentbriefkaartformaat, die hij in zijn binnenzak overal met zich mee pleegt te dragen, en een badkuip vol videobanden in de kelder van zijn ouderlijk huis in Brno).Ondanks zijn tegenzin in tijdslimiet en categorieën ontstond uiteindelijk deze unieke bundel, waarin Gerlachs gedichten zich proberen te verstaan met de enige verzameling van foto's die Dukát tot dusver voor publicatie in boekvorm afstond. Recensie(s) NBD|Biblion recensie Deze bijzondere bundel is het resultaat van de samenwerking tussen de fotograaf Vojta Dukát die in 1968 zijn geboorteland Tsjechoslowakije ontvluchtte, en de dichteres Eva Gerlach. Dukát kreeg in 1997 de Capi-Lux Alblasprijs voor zijn gehele oeuvre. De oudste in dit boek afgedrukte foto's dateren uit 1972, de jongste werd in 1986 gemaakt. De 'titels' van de gedichten bestaan eenvoudigweg uit de plaats waar en het jaar waarin de opnamen vervaardigd zijn. In een aantal gedichten poogt Gerlach, in wier hele werk fotografie een belangrijke rol speelt, te achterhalen wat voor mogelijk verhaal aan de momentopname vooraf zou kunnen zijn gegaan (en hoe het verder ging). In andere gevallen kiest zij voor een beschrijving van de foto, maar dan op zo'n manier dat de aandacht wordt gevestigd op allerlei details die de kijker bij beschouwing gemakkelijk zouden kunnen ontgaan. Soms speelt ze een spel met een vakterm: als op een voor 't overige haarscherpe foto een hond voorkomt die zijn kop kennelijk niet stil hield dan heet dat een 'bewogen hoofd'. In alle gevallen geven de gedichten de foto's een meerwaarde, echter zonder ze te verklaren. (Biblion recensie, Dick Welsink.)