Nico Jesse's werkwijze viel in de traditie van "le reportage humaniste" met fotografen als Doisneau (1912-1944)[1], Boubat (1922)[2], en Izis (1911-1980)[3]. Kenmerkend is hierbij dat elk individu werd benaderd met respect en betrokkenheid, ongeacht hun sociale status of omstandigheid.Nico Jesse bewoog zich opvallend vanzelfsprekend temidden van alle lagen van de bevolking. Deze eigenschap kwam hem zowel als arts als fotograaf te pas. De schrijver W.F. Hermans, die in 1957 Nico Jesse's fotografisch assistent was, schreef daarover: "Hij benaderde zijn modellen alsof ze hem geroepen hadden." Nico's vriend Paul Citroen (schilder en fotograaf 1896-1983) zei over Nico Jesse:" Nico Jesse pakt met het fototoestel het leven bij zijn lurven en het resultaat is: leven."