Zelden is het gevoel van vergankelijkheid in de Nederlandse fotografie zo sterk tot uitdrukking gebracht als door Frits Weeda in zijn documentatie van Amsterdam uit de jaren 1958 tot 1965. In die periode was de hoofdstad onbarmhartig bezig met schaalvergroting, ten koste van de oude wijken en van een aantal monumentale bouwwerken, zoals de galerij van het Paleis voor Volksvlijt. Weeda zag zowel de schoonheid als het verval in verpauperde volksbuurten als Kattenburg, die weldra onder de slopershamer zouden vallen. Aan de rand van Amsterdam documenteerde hij de bedreigde landelijkheid van dorpjes als Buiksloot en Sloterdijk, die in hoog tempo werden opgeslokt door nieuwbouw. Zijn foto's werden indertijd vooral als nostalgisch en romantisch gezien - de kritische lading werd toen niet herkend. In 1965 hield Frits Weeda de fotografie voor gezien. Hij ontvluchtte Amsterdam en leidt, na talrijke omzwervingen, sindsdien een teruggetrokken leven.